Prolog

*Dziewięć lat wcześniej*

Dopiero przeraźliwy krzyk konających u jego stóp dwojga niewinnych osób uświadomił mu co zrobił. Jeszcze chwilę temu był pewny swojego czynu. Nie miał innego wyjścia. Nikt nie chciał mu pomóc. Siedział w tym bagnie po uszy. Był zadłużony, ale czy to był wystarczający powód, żeby zamordować tę dwójkę? Spojrzał na kanister wypełniony żrącym kwasem oraz na trzymany w prawej ręce rewolwer. Oszalał, nie było innego wytłumaczenia. Pierwsza łza przetarła szlak dla następnych, które zaczęły niespodziewanie gromadzić się w jego oczach. To nie tak miało być. Chwycił się za włosy, zapominając o trzymanej w ręce niebezpiecznej substancji. Kwas wylał się z pojemnika wprost na klatkę piersiową mężczyzny. Zawył z bólu i żalu jaki rozsadzał jego duszę. Kiedyś był normalny, co się z nim stało? ‘Jesteś bestią!’ krzyczał nie mogąc uspokoić oszalałego bicia serca. Rozglądnął się po otoczeniu. W oknie na parterze domu, do którego zmierzała umierająca teraz para zobaczył twarz dziecka. Nazywała się Jack. Czekała dzisiaj z niecierpliwością na powrót rodziców, którzy musieli załatwić sprawy służbowe. Wyglądała przez to okno, nie mogąc się doczekać chwili, gdy znowu ich przytuli, gdy mama opowie jej najzabawniejsze momenty z wyjazdu, gdy tata zapyta, czy aby na pewno dobrze się zachowywała podczas ich nieobecności, gdy znowu będą razem. Około godziny szesnastej także siedziała na parapecie okna, podziwiając błękit nieba. Bardzo się ucieszyła widząc znajomy samochód zmierzający w stronę ich podjazdu. Nic jednak nie była wstanie zrobić, kiedy ktoś wybiegł zza zakrętu oblewając ukochane sylwetki nieznaną substancją. Jej histeryczny krzyk postawił na nogi drzemiącą babcię, która gdy tylko ujrzała scenę rozgrywającą się na zewnątrz zakryła oczy wnuczki. Usiłowała ją odciągnąć, lecz Jack chciała tam zostać, przecież rodzice zaraz wstaną i ruszą do drzwi. Oni będą żyć! Tata zawsze jej powtarzał, że nie tak łatwo ich złamać. Starsza kobieta rzuciła się do telefonu spoczywającego na drewnianej szufladzie. Jednak było już za późno. Nabrała pewności, słysząc dwa, kolejno po sobie następujące wystrzały. Blade ręce dziewczynki napierały na szybę. Krzyczała tak głośno, jak pozwalały na to jej małe płuca. Tymczasem do okna zbliżał się chwiejnym krokiem morderca. Kiedy znalazł się dostatecznie blisko spojrzał swoimi szeroko otwartym, zakrwawionymi oczami na dziesięciolatkę, wyciągając pomarszczoną rękę w stronę miejsca, gdzie po drugiej stronie stała Jack.

'Wybacz' szepnął swoje ostatnie słowo po czym uniósł pistolet do głowy i wycelował. Wrzask dziewczynki przypominał wycie zranionego zwierzęcia. Babcia nie zdążyła dobiec, aby odciągnąć ją od tego strasznego widoku. Była za słaba, psychicznie i fizycznie. Wiedziała, że będzie się obwiniać do końca życia. Jack, tak wyraźnie wołała o pomoc, której w tej chwili nie była w stanie zapewnić. Jeszcze nie wiedziała, że to ostatni raz, w którym słyszy głos swojej wnuczki.

Nagle zapadła cisza.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Pojawił się prolog. Mam nadzieję, że się spodobał. Piszcie w komentarzach swoje opinie, bo to naprawdę motywuje do dalszego towrzenia :)

A.