7. Ratunek

Josh siedział w fotelu z powątpiewaniem przyglądając się metodom terapeuty. Tamten niezrażony, że było to już ich piąte spotkanie i żadnych efektów, dalej przemawiał tym swoim denerwującym głosem do Jack. Brunet zacisnął szczękę lekko poirytowany. Co chwila zerkał na zegarek wiszący na ścianie. Zayn powinien już tutaj być. Umówili się o trzeciej popołudniu, a było już dwadzieścia po. Jak tak dalej pójdzie, to Josh spóźni się na lotnisko, by odebrać matkę.

- Pana negatywne emocje nie pomagają w terapii. Sugerowałbym spacer, aby się uspokoić – odezwał się mężczyzna przerywając swój monolog do dziewczyny.

Brunet odwrócił się w jego stronę i tylko machnął ręką, by tamten kontynuował przerwane zajęcie. Josh miał zamiar poczekać jeszcze kilka minut i w ostateczności wyjść, mając nadzieję, że nic złego się nie stanie. Tymczasem sięgnął po telefon i wybrał numer przyjaciela.

***

- Gdzie jesteś? – usłyszał głos dwudziestoparolatka i natychmiast poczuł wyrzuty sumienia. Jednak to nie jego wina, że utknął w korku. Był tylko kilka minut jazdy samochodem od domu Josha, ale taksówka poruszała się w niesłychanie wolnym tempie. Miał już tego dość, co chwila ściskał dłonie, mocno zdenerwowany.

- Staram się, naprawdę, ale jest ogromny korek. Jeśli musisz to wyjdź, powinienem tam być za jakieś dziesięć, góra piętnaście minut – powiedział uprzednio spoglądając na zegarek.

- Chyba nie mam wyjścia. Tylko pospiesz się, proszę cię. Cześć.

- Cześć  - Zayn odpowiedział i rozłączył się.

Minęło pięć minut, a do celu zostało może dwie minuty jazdy. Zirytowany do granic możliwości chłopak, zapłacił zdziwionemu taksówkarzowi i wysiadł wprost na zakorkowaną drogę. Lawirował między morzem samochodów, aż w końcu znalazł się na chodniku. Naciągnął kołnierz płaszcza i ruszył szybkim krokiem w stronę domu Josha.

***

Chłopak spojrzał ostatni raz na wyświetlacz telefonu i poddawszy się wstał z fotela.

- Przepraszam, ale będę musiał was na chwilę zostawić samych. Niedługo powinien się ktoś tutaj zjawić, jednak jakby coś się działo to proszę dzwonić – powiedział i zaczął szukać kluczy na stoliku.

- Oczywiście. To żaden problem. Poradzimy sobie, prawda? – uśmiechnął się w stronę Jack. Ona oczywiście nie zareagowała.

Josh sięgnął po kurtkę, założył buty i był gotowy do wyjścia. Trzymając w kieszeni klucze przewijał je między palcami, zwlekając z wyjściem. Mimo zapewnień doktora, nie chciał zostawiać ich samych. To nie w porządku, żeby praktycznie obcy mężczyzna był tutaj sam z Jack. Podszedł do dziewczyny i pogładził ją po głowie, podał rękę lekarzowi i z wahaniem wyszedł z mieszkania.

Doktor Gregory Davis rozsiadł się wygodnie na kanapie. Spojrzał na swoją podopieczną, a  uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Zostaliśmy sami, co mała? – odezwał się, a gdyby nie pewność, że dziewczyna na nic nie reaguje, przysiągłby, że ujrzał grymas na jej twarzy. Potrząsnął głową i znowu spojrzał na jej ładną twarz. Jego ręce zaczęły się pocić, na twarzy czuł wypieki. Odczekał chwilę, aby upewnić się, że nikt nie wraca do mieszkania i ruszył w stronę drzwi z zamiarem zamknięcia ich. Przekręcił zamek w drzwiach i spiesznym krokiem wrócił do salonu. Usiadł obok Jack, tym razem bliżej niż poprzednio, a kiedy ta próbowała wstać, chwycił ją mocno za rękę i pociągnął w swoją stronę.

- Nigdzie nie pójdziesz. Nie teraz – szepnął jej do ucha, a ona zadrżała. Na skórze dziewczyny pojawiła się gęsia skórka, a jej oczy rozszerzyły się w niemym przerażeniu. Spróbowała wyrwać rękę z jego uścisku, lecz była za słaba. Mężczyznę rozbawiła ta żałosna próba ucieczki. Zadudniło jej w uszach od okropnego śmiechu tego człowieka. On natomiast wyciągnął rękę, by dotknąć twarzy Jack. Przejechał palcem po jej nosie i ustach. Poczuła jego oddech przy swojej szyi. Chciała, żeby ktoś ją uratował, żeby ktoś jej pomógł. Czemu zostawili ją samą z kimś takim? Z oczu Jack popłynęło kilka łez.

 Jego palce zaczęły niebezpiecznie zbliżać się do jej dekoltu. Jedną ręką przytrzymywał jej szyję, aby nie uciekła, a drugą szarpnął za koszulę. Zobaczyła jak guziki posypały się na podłogę, a zaraz potem poczuła chłód, kiedy mężczyzna pozbawił ją wierzchniej części.

- Jesteś bardzo ładną dziewczyną, wiesz? Cieszę się, że w końcu możemy pobyć trochę sam na sam – szeptał gorączkowo i trzęsącymi rękoma zaczął ściągać jej dżinsy. Zdecydowanie był szaleńcem. Jego oczy kręciły się w różne strony, czasami widać było same białka. Dotykał ramion, twarzy, ud dziewczyny nie mogąc nasycić się jej widokiem. Zaczął ściągać swoje spodnie, śmiejąc się, a w jego ustach zbierała się ślina.

Tak to ma wyglądać? Nicości, jesteśmy razem splecione w jednym ciele, chcesz tego? Zabiję się, przysięgam. Umrę, ale razem z Tobą. Niech ktoś mi pomoże! Dlaczego Jego tu nie ma? Potrzebuję… pomocy.

Mężczyzna skupiony na dziewczynie, nie zwrócił uwagi na dźwięk otwieranych drzwi. Nie usłyszał także, kiedy Zayn stanął w drzwiach salonu. Nie zobaczył również twarzy chłopaka, w momencie, w którym ujrzał scenę rozgrywającą się w pokoju.

- Ty sukinsynie! Zabiję cię! – krzyk bruneta odbił się echem po mieszkaniu. Zayn rzucił się na mężczyznę, odciągając go od ciała Jack. Przewrócili się razem na ziemię. Chłopak walił na oślep. Uderzał w twarz, brzuch, ramiona oszusta, nie zważając na jego wrzaski. Mężczyzna wił się z bólu, a Zayn w furii nie przestawał go okładać. Krew leciała teraz po całej twarzy Davids’a. Dziewiętnastolatek przystopował dopiero, kiedy tamten zwymiotował, brudząc przy tym podłogę. Splunął mężczyźnie w twarz, wstał i otrzepał spodnie. Jego koszulka miała ślady krwi, jednak nie zwracał na to szczególnej uwagi. Podniósł pobitego, a ten zachwiał się i znowu by upadł, gdyby Zayn nie chwycił go za koszulę.

- Nie waż się tu wracać. Zobaczę cię jeszcze raz w pobliżu, a przysięgam, że nie wyjdziesz z tego cało – wycedził przez zaciśnięte zęby, po czym popchnął go do wyjścia.

- Pożałujesz tego, pieprzony bohaterze – zdołał wycharczeć Gregory Davids, kulejąc w stronę drzwi na zewnątrz.

- Zobaczymy, kto czego będzie żałował. Sądzę, że już nigdy nie wrócisz na swoje stanowisko, panie doktorze – zakpił brunet nie mogąc się nadziwić, że tamten próbuje jeszcze z nim rozmawiać. Mężczyzna rzucił mu nienawistne spojrzenie i wyszedł na dwór w zakrwawionej koszuli i samych bokserkach. Zayn odczekał chwilę, by przypilnować, aby ten typ na pewno się oddalił. Minutę później trzasnął drzwiami i pobiegł do salonu. To co tam zobaczył, sprawiło, że łzy stanęły mu w oczach. Po podłodze czołgała się Jack, cała roztrzęsiona. Miała szeroko otwarte oczy i mokrą od łez twarz. Chłopak powoli zbliżył się i ukucnął krok przed nią. Zastygłą w bezruchu, jakby obawiając się, że i on ją skrzywdzi.

- Nic ci nie zrobię, Jack. Przysięgam, chcę tylko twojego dobra – jego głos się załamał, kiedy zobaczył jak się od niego odsuwa. Zabolało go to. Prawdopodobnie cały postęp, jaki udało im się uczynić do tej pory, uległ destrukcji. Będzie musiał zacząć od nowa. Jednak dla niej był gotów, to zrobić. Przyłożył rękę do swojego serca.

- Nie skrzywdzę cię  – zapewnił, a po jego policzku spłynęła łza. – Wierzysz mi?

Jej twarz nadal była pełna strachu, gdy zbliżył się, by ją przytulić. Trzymając ją w swoich objęciach, złożył przysięgę głęboko w sercu, że nigdy nie pozwoli, aby ktokolwiek zrobił jej krzywdę. Odgarnął jej włosy z czoła i spojrzał w przepastne oczy dziewczyny.

- Jestem tu. Nie płacz – próbował ją uciszyć. Czuł jak serce Jack bije nieregularnym rytmem.

Myślała, że On nie zdąży. Jej umysł nie mógł pojąć całej tej sytuacji. Co się stało? Kiedy? W świecie Jack znowu szalała burza. Znów Nicość wykonywała swój taniec zwycięstwa. Powróciła jej moc, jej siła. Dziewczyna nie zwracała na to uwagi. Po raz pierwszy poczuła uczucie, o którego istnieniu prawie zapomniała. Jednak ono istniało, głęboko zakorzenione w jej duszy. Było światłem w tunelu. Coś mocniejszego od wszystkiego, co kiedykolwiek żyło. Stało się jej tajną bronią, jej ratunkiem, jej Zagubioną Siostrą.  

To uczucie, to Miłość.

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

Chciałabym Wam  bardzo podziękować za ponad 70 komentarzy i 103 czytelników! Nawet nie wiecie, jaka jestem szczęśliwa. Czytając Wasze cudowne słowa, nie mogła przestać się uśmiechać. Cieszę się, że w końcu zaczynam powoli Was kojarzyć. Zwłaszcza te długie komentarze sprawiły, że uwierzyłam w sens pisania tego opowiadania. Jesteście wspaniałe i mam nadzieję, iż ten rozdział także będzie przez Was pozytywnie przyjęty :)

Pisałam już o tym przy "Informacji", ale napiszę jeszcze tutaj. Jeśli podoba Ci się to opowiadanie, to proszę, abyś zagłosowała na nie tutaj http://sonda.hanzo.pl/sondy,219067,8jtK.html Będę naprawdę wdzięczna. Dziękuję! 

Mam nadzieję, że i pod tym postem zapragniecie skomentować równie licznie jak poprzednio.

Kocham Was,

A.