20. Taniec

Przez dwa dni nic się nie działo, a raczej, nie działo się nic odbiegającego od normy. Niall i Zayn czerpali pełnymi garściami z wolnego czasu. Większość dnia spędzali na dworze, czy to grając w piłkę nożną, czy czytając książkę w cieniu drzew. Często wybierali się na długie spacery po okolicy, podczas których rozmawiali na wiele tematów, dotyczących ich samych, jak i tego, co się działo wokół nich. Obydwaj byli wdzięczni za te chwile, dzięki którym mogli oderwać się od natłoku zajęć i myśli, jakie towarzyszyły im w wielkim mieście. Tutaj wszystko robiło się spokojnie. Wstawało się rano, ale wypoczętym. Jadło się śniadania, obiady i kolacje bez pośpiechu, bez przytupywania nogą ze zdenerwowania. Zayn w ostatnich dniach myślał o tym, jak śmieszny jest człowiek i jego postawa do życia. Dążysz do czegoś, a kiedy w końcu to nastąpi prędzej czy później osiągniesz swoje „dość", swoje „nie mogę dłużej tego robić" i pragniesz ponownie powrócić do tego, co było przedtem. Chłopak pomyślał o Jack i czy kiedyś w jego głowie pojawi się słowo „dość". Nie mógł zaprzeczyć. Nie znał przyszłości i nie znał na tyle dobrze siebie, żeby przewidzieć, jakim będzie człowiekiem za jakiś czas. Jednak gdy tylko pomyślał o pozostawieniu dziewczyny, uderzyło go to do tego stopnia, że poczuł się winny rozważaniu takiej możliwości. Dzisiaj był tutaj i ona była tutaj. Jutro podejmą od nowa tę decyzję. I pojutrze. Nie wiąże ich żaden kontrakt. W każdej chwili, któreś mogłoby się poddać, ale od tylu miesięcy trwali w tym mechanizmie zależności, że niewyobrażalne byłoby przerwanie ich relacji.
„Od czegoś takiego nie da się już uciec" pomyślał. I miał dużo racji.

Czuła się n a p r a w d ę dobrze. Mogła bez przeszkód myśleć. Oddychała wolnością. Powietrze wydawało jej się czystsze i bardziej orzeźwiające. Barwy wokół niej z każdym dniem stawały się intensywniejsze. Dźwięki nabierały ostrości i wyrazistości. Jack po wielu latach snu w końcu otworzyła szeroko oczy.
Wyszła z pokoju, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Była ubrana w niebieską sukienkę z kołnierzykiem, uszytą z lekkiego i miłego w dotyku materiału. Na to włożyła trochę za luźny bordowy sweter, który znalazła w swojej walizce. Na nogach miała białe rajstopy. Już dawno powinny zostać wyrzucone z powodu kilku dziur widocznych na materiale, lecz nikt tego nie zrobił. Rodzina wiedziała, że to była jedna z ostatnich rzeczy, które Babcia dała Jack przed śmiercią. Zeszła po schodach, trzymając się bogato zdobionej drewnianej poręczy. Przeszła przez szeroki korytarz, przystając przy drzwiach prowadzących do salonu. Dziewczyna przez chwilę przysłuchiwała się odgłosom dochodzącym z pokoju. W środku Niall oglądał telewizję, jak zwykle zapominając o reszcie świata. Jack wiedziała, że godzinę temu Tiffany pojechała razem z Zaynem zrobić zakupy. Obowiązki opiekuna nad dziewczyną, przejął zatem blondyn. Gdyby tylko Niall wyszedł w tamtej chwili z pokoju, zobaczyłby lekki uśmiech na twarzy Jack Lawrence. A gdyby już naprawdę dobrze się jej przyjrzał, odkryłby, że jest to uśmiech ironiczny. A gdyby umiał połączyć fakty, zrozumiałby, że aby przywołać na twarzy taki grymas, trzeba najpierw coś p o c z u ć. A gdyby był Zaynem, doceniłby ważność tego małego elementu, który dla niej był wielką zmianą. Lecz Niall nawet nie odwrócił głowy, co dopiero mówić o analizie wyrazu jej twarzy. Jack ruszyła do wyjścia. Przyjrzała się butom ułożonym w szeregu nie daleko drzwi. W końcu wybrała te, które wydawało jej się, że miała poprzedniego dnia. Kiedy czarne półbuty znalazły się już na stopach dziewczyny, nacisnęła klamkę. Drzwi pozostawały zamknięte. Spojrzała na mechanizm zamka i przekręciła jedyny wystający element. Za drugim razem otworzyła się przed nią zielona przestrzeń ogrodu. Wyszła na zewnątrz, odgarniając włosy z czoła. Powietrze było rześkie, słońce delikatnie ogrzewało twarz dziewczyny. Ciepły wiatr niósł ze sobą intensywny zapach wilgoci. Jack nawet nie przejęła się otwartymi drzwiami, po prostu poszła przed siebie.

Niall popatrzył na zegarek. Zaraz potem zaklął. Wstał szybko z fotela, wyłączył telewizor i pobiegł na górę, zmierzając do pokoju, w którym gościła Jack. Zapukał raz i drugi, w końcu zdecydował się wejść. Kiedy szybko omiótł wzrokiem pomieszczenie, nie zajęło mu długo dojście do wniosku, że czegoś w nim brakowało. Czegoś istotnego. Kogoś.
- Cholera – przełknął ślinę. – On mnie zabije.
 

***

Zajęło mu kilka minut zabranie komórki, odnalezienie kluczy, założenie kurtki i butów oraz zamknięcie domu. Kolejne upłynęły na przekonaniu samego siebie, że jego obowiązkiem jest powiadomić o zdarzeniu Zayna. Biegając od jednego krańca podwórka do drugiego, obgryzał paznokcie, zastanawiając się, co powiedzieć przyjacielowi. W końcu odetchnął głęboko i wybrał numer.
- Niall, co tam? – usłyszał przyjazny ton bruneta i jeszcze bardziej się zestresował. Podskakując przez chwilę w miejscu, cały czas lustrował otoczenie, licząc, że jakimś cudem Jack pomacha do niego zza drzewa.
- No właśnie wynikła taka sprawa – zaczął. Był cały czerwony ze stresu i wstydu. – Zgubiłem Jack.
Po drugiej stronie słuchawki zapadła na chwilę cisza, jakby Zayn potrzebował więcej czasu na przetworzenie tej informacji.
- Zgubiłeś… - jęknął brunet. – Niall, jak to? Miałeś jedną robotę! Pilnowanie dziewczyny, która przez dziewięćdziesiąt procent czasu w ogóle nie wychodzi z pokoju!
- Najwyraźniej postanowiła wcielić życie pozostałe dziesięć procent – zażartował chłopak słabym głosem. Znowu cisza. Odchrząknął.  – Przeszukałem teren wokół domu, ale nigdzie jej nie ma. Co mam robić?
- Szukaj dalej, co się głupio pytasz. Wrócimy z Tiffany, jak najszybciej się da. Zastanów się, gdzie mogła pójść, wołaj ją i dzwoń, jeśli coś się zmieni. – Nie czekając na potwierdzenie ze strony blondyna, Zayn rozłączył się.
Niall włożył telefon do kieszeni i obrócił się wokół własnej osi. Jak miał znaleźć Jack w tej cholernej dziczy? Nagle zielone połacie, nie wydawały mu się już wspaniałe, lecz niebezpieczne i pełne zakamarków, w których mogłaby się skryć dziewczyna.
- Za co? Za co mnie to spotyka? – mamrotał w miarę, jak zbliżał się do najbliższego skupiska drzew. Przekroczył granicę lasu i zaczął wykrzykiwać jej imię. Szedł tak przez kilka minut, aż wreszcie coś przyciągnęło jego uwagę. Zatrzymał się gwałtowanie i wytężył słuch. Tak, z oddali dochodził przytłumiony dźwięk muzyki. Niall obrał nowy kierunek i ruszył w tamtą stronę. Szedł tak przez kilka minut, aż nowy bodziec, sprawił, że znowu się zatrzymał. Tym razem usłyszał dźwięk łamanej gałązki. Przeszedł kilka metrów, zbaczając w prawo od wcześniej obranej trasy i tak natknął się na małą polanę. Był to bezdrzewny skrawek zieleni, upstrzony kilkoma polnymi kwiatami, na środku, którego leżał zwalony, stary pień. Jednak co najbardziej interesujące, na tym właśnie pniu stała smukła istota o długich, potarganych przez wiatr włosach, która delikatnie poruszała kończynami w rytm odległej muzyki. Chłopak zapatrzył się przez chwilę na ten surrealistyczny obrazek. Dopiero po chwili oderwał oczy od dziewczyny i wyjął telefon, ponownie wybierając numer przyjaciela.
- Znalazłeś ją? – usłyszał głos.
- Tak – szepnął, znowu spoglądając na Jack, która jeszcze nie dostrzegła jego obecności, a przynajmniej nie dawała tego po sobie poznać. – Znalazłem ją na polanie w lesie, jakieś kilkaset metrów od domu.
- Czemu szepczesz?
- Zayn, wydaje mi się, że ona tańczy – Niall przekrzywił lekko głowę, próbując poddać ocenie sytuację.
Brunet nie potrafił znaleźć słów, aby sensownie na to odpowiedzieć.
- Co mam robić? – spytał Irlandczyk. Nie wiedział, czy lepiej będzie pilnować jej z odległości, czy po prostu do niej podejść.
- Nie wiem – usłyszał cichy głos Zayna. – Za kilka minut będziemy na miejscu.
- Powiedz mi, co mam robić, proszę cię, przecież ja jej praktycznie nie znam. Jak mam się zachować? – Niall zaczął panikować. Wizja czekania nawet tych kilku minut na przyjazd Zayna, w czasie, gdy tutaj może się zdarzyć cokolwiek, napawała go przerażeniem. Po raz pierwszy poczuł strach tego rodzaju, strach, towarzyszący odpowiedzialności za bezbronna istotę.
- Zatańcz z nią – usłyszał krótką odpowiedź.

 

- Jack!
Usłyszała czyjś głos. Podniosła głowę i ujrzała blond czuprynę i uśmiechniętą, przyjazną twarz.
Niall. Znała go. Ucieszyło ją to tak bardzo, że posłała mu pełen wdzięczności uśmiech. Teraz należał do jej Pamięci, którą w końcu zaczynała kontrolować.
 

Niall zrozumiał, jak bardzo bał się do tej pory dziewczyny, właśnie teraz, kiedy uśmiechnęła się do niego, a z serca spadł mu ciężar wielkości głazu. Czuł jak szybko bije jego serce. Jednak widok Jack, całkiem inny niż podczas jazdy samochodem do Goodwood, pozwolił mu trochę się odprężyć. Chłopak odwdzięczył się jej uśmiechem.
 

Wyciągnął rękę w jej stronę.
- Czy mogę prosić cię do tańca? – To pytanie padło niespodziewanie z ust chłopaka. Jack przymknęła na chwilę oczy. Jakie skojarzenia niosło ze sobą słowo „taniec”? Pamiętała tańczącą Nicość, ale… miała jeszcze jedno wspomnienie. Obraz tańczących i roześmianych rodziców pojawił się w jej umyśle, przyćmiewając swoim blaskiem czarną aurę wspomnień o Nicości. Pamiętała, jak siedziała w fotelu, obserwując szczęśliwą parę, która świętowała swoją rocznicę ślubu. Przyklaskiwała im co jakiś czas, a oni śmiali się jeszcze bardziej. Byli szczęśliwi. Jack też była.
Otworzyła oczy i położyła rękę na dłoni Nialla.
 

W tej części lasu, muzyka, która wcześniej wydawała się przytłumiona, tutaj była o wiele wyraźniejsza. Niall miał wrażenie, że kojarzy wygrywaną melodię. Była to jakaś subtelna ballada, która nie wiadomo czemu skojarzyła mu się z jego mamą. Może to fakt, że miał zamiar tańczyć, czego nauczyła go właśnie ona lub to, iż lubiła płakać przy smutniejszych kawałkach. Było to w tamtej chwili zupełnie nieważne. To co się liczyło, to fakt, że znowu poczuł się, jakby był małym dzieciakiem, a ta muzyka otulała go i uspokajała, niczym matka każdej nocy przed zaśnięciem. W tamtej chwili, oboje zanurzeni we własnych wspomnieniach, zaczęli tańczyć. Niall trzymał mocno dłoń dziewczyny, drugą kładąc na jej plecach. Robił delikatne kroki, aby Jack nadążała. Będąc tak blisko niej, słyszał jej równy oddech. Właśnie wtedy, kiedy tańczyli  samotnie w cieniu drzew, w końcu zrozumiał Zayna. Zrozumiał jego miłość.

***

Zayn zostawił wszystko i pobiegł prosto do drzew, piętrzących się na skraju północnej części ogrodu Tiffany. Biegł, ile sił w nogach. Nie wiedział, gdzie dokładnie są, ale nie potrafiłby spokojnie iść. Z łomoczącym sercem przebiegał kolejne metry, aż w końcu musiał przyznać, że się zgubił. Zadzwonił do Nialla, niecierpliwie, drapiąc się po brodzie.
- Idę do was, tylko nie wiem, gdzie dokładnie jesteście. Zawołaj mnie, kiedy się rozłączę – powiedział na wstępie.
- Dobra – odrzekł tamten.
Przez kilka sekund panowała nieznośna cisza i nagle usłyszał głos Nialla. Szybko przemierzył dzielącą go odległość od polany i zatrzymał się, ciężko oddychając, kiedy dotarł do celu. Zobaczył przyjaciela i Jack, tańczących razem wśród cichego akompaniamentu delikatnej melodii. W mieście odbywał się dzisiaj festiwal muzyki, o którym wspomniała mu Tiffany w drodze do sklepu. Aż stamtąd, dźwięki niosły się do tego cichego zakątka. Zayn przygryzł wewnętrzną stronę policzka, bez względu na wszystko, czując ukłucie zazdrości. Wiedział, że Niall niczemu nie był winny. To było bezwarunkowe. Zdecydował się do nich podejść. Niall zauważył, jak się zbliża, więc zatrzymali się. Brunet podszedł do przyjaciela i szepnął mu coś do ucha. Tamten tylko skinął kilka razy głową, uśmiechnął się i puścił dłoń dziewczyny, żegnając ich krótkim „do wiedzenia”.

Stał przed nią. Miał na sobie czarną koszulę i tak samo ciemne spodnie. Jednak nie przeszkadzało jej to, ponieważ wiedziała, że jego serce ma najpiękniejsze kolory świata. Kosmyki jego włosów opadały nisko na czoło, nachodząc na jego gęste brwi. Spojrzenie brązowych oczu, zatrzymało się na jej twarzy. Uchwyciła się, więc tego wzorku. Patrzyli na siebie przez kilka sekund, a przez umysł Jack przebiegały kolejne obrazy. Tym razem dotyczyły Zayna i pozwoliły dostrzec dziewczynie, jak wiele ten chłopak dla niej zrobił. Ten obcy chłopak, który pewnego dnia postanowił jej pomóc. Tak po prostu. Nie wiedziała, dlaczego, ale była wdzięczna, że to był właśnie on, on, który odezwał się do niej, siedzącej przy oknie, zaraz przed tym, jak zemdlała. Kiedy odzyskała przytomność, już wtedy czuła, że coś się zmieniło. Było inaczej. Pamiętała jego głos.

- Dlaczego akurat teraz? – zapytał, zmniejszając dystans między nimi. – Co się zmieniło?
Chłopak usilnie próbował znaleźć odpowiedź w nieprzeniknionym spojrzeniu dziewczyny. Próbował pojąć ten system, w którym istniała i działała Jack, ale nie mógł. Nie potrafił przewidzieć, kiedy coś się wydarzy, czy to będzie dzisiaj, jutro, za tydzień, czy może jakiś przełom zdarzył się trzy dni temu, a on to zignorował lub w ogóle przeoczył. Jack była zagadką, której rozwiązania nie poznał jeszcze nikt. Może takie nie istnieje, a może jest za trudne dla normalnego człowieka. Nie ważne, która z tych odpowiedzi była prawdziwa, jedyne co się liczyło to to, że z każdym dniem ta zagadka o błękitnych oczach coraz częściej wysyłała wskazówki. Dzięki temu Zayn nie tracił nadziei. Liczył dni do poznania długo skrywanego rozwiązania.
- Zatańczmy – powiedział jej wprost do ucha, chwytając zimne jak kamień ręce dziewczyny.
Skinęła głową, a Zayn nie mógł uwierzyć, ile razem przeszli i ile razem osiągnęli. Wiedział, że Jack go słyszy i rozumie, zawsze w to wierzył.

Sceneria pozostała ta sama. Zielone, gęsto rosnące drzewa osłaniały ich przed ciekawskim spojrzeniem świata. Byli zamknięci w swojej małej przestrzeni, wolno krążąc wokół polany. Wiatr porywał kosmyki ich włosów na boki, jakby usilnie chciał im towarzyszyć w tej chwili. Wygrywana muzyka, gdzieś daleko przez kogoś, kto nieświadomie doprowadził do tego wszystkiego, przebywała całą tę odległość i docierała do uszu dwójki, zapatrzonych w siebie ludzi.
Co gdyby tamtego dnia nie było żadnego festiwalu?
Historia Zayna i Jack mogłaby się potoczyć zupełnie inaczej, ponieważ właśnie wtedy, trzeciego dnia ich pobytu w Goodwood, ta dwójka poczuła, że mogłaby tak tańczyć do końca świata.

19. Tiffany

Spojrzała przez szybę samochodu na rozciągające się przed nią widoki, ujawniając swoje ciche zainteresowanie. Westchnęła, zobaczywszy wielkie połacie zieleni, pozbawione nowoczesnej obróbki w postaci szarych i ponurych budynków mieszkalnych, obrzydliwych fabryk, czy wielkich, przerażających galerii handlowych. Rozpościerał się przed nią świat bez tłumu, hałasu, brudu, pyłu i kurzu. Mimo iż Jack nie wychodziła często ze swojego mieszkania w Londynie, była wdzięczna za to, że właśnie teraz znalazła się w takim miejscu jak to. Poczuła się uwolniona od jakiejś niewidocznej plamy, która zanieczyszczała jej duszę. Oddalona od miejsca, gdzie zakończyła swoją historię z Nicością, poczuła wreszcie coś na kształt prawdziwej wolności. Nagle zdała sobie sprawę, że w Londynie, w którym przebywała, potrafiła jedynie żegnać. Dlatego temu miejscu postanowiła powiedzieć „witaj”, cokolwiek na nią tutaj czekało. Była gotowa na nowe początki.

Dziko rosnące drzewa i krzewy oraz asfaltowa droga, ustąpiły miejsca drzewom owocowym i polnej drodze. W przedniej szybkie kilkadziesiąt metrów dalej można było dostrzec fragment domu. Im bliżej byli, tym większa część budynku stawała się widoczna. Oczom przyjaciół ukazał się średniej wielkości, drewniany dom, z ciemnym i niezbyt szpiczastym dachem. Fragment frontowej ściany został pochłonięty przez bluszcz, który swobodnie zapuszczał się coraz dalej, powoli tworząc kolejną , naturalną warstwę. Białe okiennice kontrastowały z mocnym, ale przyjemnym dla oka brązem desek.
- Jesteśmy na miejscu?  – upewnił się Niall, parkując na podjeździe.
- Tak, to tutaj - przytaknął Zayn, sprawdzając coś ostatni raz w telefonie.
Wysiedli ostrożnie z samochodu. Brunet pomógł Jack wydostać się na zewnątrz. Rozejrzała się dookoła. To samo po chwili uczynił Zayn. Wydawało się, że znajdują się tutaj całkiem sami. Mimo iż teren był nizinny, dopiero gdzieś tam dalej chłopakowi udało się dostrzec inne domy. Już zapomniał o tym, jak było tutaj pięknie.
- Mam nadzieję, że do sklepu nie będzie trzeba jechać kolejną godzinę – mruknął Niall i podrapał się w zamyśleniu po głowie.
- Z tego co pamiętam nie było, aż tak źle – pocieszył go przyjaciel.
Nagły trzask drzwi, zwrócił uwagę wszystkich. Skierowali swoje spojrzenia z powrotem na dom, a konkretnie na jego frontowe wejście, skąd właśnie wyszła kobieta, energicznie wymachując rękoma. Zbliżając się do trójki przybyszów, uśmiechnęła się serdecznie i rozłożyła ramiona, gotowa uściskać każdego po kolei. Tak też się stało.
- Witajcie! – zawołała i podparła ręce na biodrach. Była to kobieta koło sześćdziesiątki, średniego wzrostu. Mimo widocznych oznak starości, jej uśmiech sprawiał, że wydawała się o wiele młodsza. Miała długie siwe włosy, splecione teraz w dwa luźne warkocze. Ubrana była w czerwoną koszulkę oraz ogrodniczki z jasnego dżinsu, które zdawały się zdecydowanie za szerokie w paru miejscach. Jej lewą rękę zdobiła pokaźna ilość kolorowych bransoletek. Jednak to, co zaniepokoiło Zayna, był fakt, że w centralnej kieszeni na klatce piersiowej, przechowywała… papugę. Kobieta wyłapała zdziwione spojrzenie bruneta i uśmiechnęła się jeszcze szerzej niż do tej pory. – Bez obaw. Jest wypchana.
- Ach, no tak – odpowiedział ani trochę nieprzekonany chłopak, który jednak zaczynał sobie przypominać o pewnych dziwnych historiach, jakie posiadał z wcześniejszych pobytów w tym miejscu.
- Jeśli mogę spytać, po co pani wypchana papuga w kieszeni? – odezwał się Niall, nie ukrywając swojej ciekawości, co do nietypowej sytuacji.
- Mój kot ma niesłychaną słabość do polowania na Felicitę – wypowiadając imię, wskazała palcem na ptaka, patrzącego w dal swymi nieruchomymi oczami. – Chcąc uchronić ją od uszczerbku na zdrowiu, jeśli można mówić o takim, w przypadku martwego zwierzęcia, wzięłam ją z półki i postanowiłam znaleźć dla niej nowe miejsce, kiedy usłyszałam wasz samochód. No i tak oto wylądowała tutaj. – Wzruszyła ramionami, kończąc tym samym historię.
- Hm – podsumował blondyn, powstrzymując się od śmiechu.
- Zanim zapadnie niezręczna cisza, której nawiasem mówiąc, szczerze nienawidzę, przedstawię się. Oczywiście Zayn już mnie zna, choć nie widzieliśmy się szmat czasu! Jednak nie zapominajmy o dwójce nieznajomych, którzy, jestem pewna, nie długo staną się moimi dobrymi przyjaciółmi.  Szanowni Państwo, przed Wami Tiffany Virginia Duff, najlepsza matka dwójki dzieci, którzy gdzieś tam, odnajdują się w życiu i czasem przypominają sobie o swych korzeniach, wdowa po ­mężczyźnie, którego zwykła nazywać najbardziej uroczym nieudacznikiem świata, niesamowicie utalentowana, acz niedoceniona piosenkarka, emerytowana wybitna nauczycielka, za którą płaczą wszystkie dzieci w pobliskich szkołach, a prywatnie występuje pod nazwą darmowego, miejscowego psychologa-amatora. Do usług – dygnęła, niczym średniowieczna dama dworu i machnęła raz i drugi swoimi warkoczami.
Niall potrzebował chwili czasu, żeby przyswoić te wszystkie informację, a także wyjść z osłupienia, w jaki wprowadziła go ta niezwykle żywa osobowość. Nie tego spodziewał się z opisu, jaki zaserwował mu w skrócie Zayn. Nie przygotował go na taką radosną, ekscentryczną i pełną entuzjazmu ewentualność. Spojrzał przez chwilę na niepewnie przestępującą z nogi na nogę Jack i pomyślał, że w zasadzie może wyjdzie im to na dobre. Zayn przedstawił dwójkę przyjaciół, dłużej zatrzymując się przy opisie dziewczyny. Tiffany przyglądała jej się z zainteresowaniem, jakby właśnie odkryła nowy gatunek zwierzęcia, który chętnie by wypchała i postawiła na półce, ku uciesze swego kota. Matka Zayn’a już kilka dni wcześniej zadzwoniła do niej i wyjaśniła sytuację, jednak ona chętnie usłyszała wersję z ust młodego mężczyzny. Skinęła głową, kiedy skończył i wskazała ręką frontowe drzwi.
- W takim razie, zapraszam do środka – powiedziała i zaproponowała swoją pomoc w noszeniu bagażu, jednak chłopcy szybko zapewnili ją, że w zupełności sobie sami poradzą. Za to poprosili Tiffany, aby zajęła się Jack, która wyglądała, jakby zupełnie nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Starsza kobieta wesoło wzięła dziewczynę pod ramię i od razu zaczęła opowiadać jej jedną ze swych historii, w ogóle nie zwracając uwagi, czy wzbudza to u jej towarzyszki jakiekolwiek emocje.
Kiedy się oddaliły, Niall i Zayn ruszyli w stronę bagażnika, gdzie wcześniej tego dnia schowali bagaże.
- To będzie interesujące – stwierdził blondyn, sięgając ręką po swoją walizkę.
- Zdecydowanie – zgodził się przyjaciel, wyciągając dobytek swój i Jack.
Przekraczając próg domu, spojrzeli na siebie, jakby oboje pomyśleli o tym samym. Dopadło ich uczucie o czymś nadchodzącym i nieuniknionym. Coś się miało tutaj stać. Wyglądało na to, że obaj to „coś” poczuli. Podświadomie wyprostowali się i przybrali stanowczy wyraz twarzy. Czekała na nich nowa przygoda. Gdzieś w głębi domu, usłyszeli stłumione dźwięki zegara-kukułki. Było południe. Zayn pierwszy zrobił krok do przodu.

***

Wieczorem wszyscy znaleźli się w kuchni i popijali gorącą herbatę z miodem i cynamonem. Jedynym źródłem światła była mała lampka, która zwisała tuż nad stołem, przy którym zasiedli. Ich siorbaniu, towarzyszył jedynie szum drzew na zewnątrz oraz subtelne tykanie zegara wewnątrz domu. Przyjechali tu dopiero kilka godzin temu, ale wydawało się, jakby znaleźli się na jakiejś odległej wyspie, gdzie czas nie działa tak jak w rzeczywistości. Wszystko jakby zwolniło, nabrało kolorów. Chociaż pewnie nie byli tego świadomi, cała trójka wydawała się spokojniejsza i jakby oddychała z ulgą. Znaleźli przystań, tak właśnie by to ujął Zayn. Podziękował w duchu swojej mamie za to, że przypomniała mu o tym miejscu, a przede wszystkim o Tiffany Virginii, która była tak ciepłą, uprzejmą i pozytywną osobą, że trudno byłoby znaleźć kogoś, kto by jej dorównał. Nie omieszkał również zauważyć, że tych cech tak bardzo potrzebuje Jack w swoim życiu. Doświadczenie znajomości z taką właśnie osobą, będzie idealną okazją dla dziewczyny na to, by jeszcze bardziej otworzyć się na świat i ludzi, którzy ją otaczają. W tamtej chwili był pełen nadziei. Mieli dobry start.
- Stary, już żałuję, że będzie tutaj tylko pięć dni. To miejsce wydaje się dosłowne magiczne – wyszeptał Niall i uśmiechał się bardziej do swoich myśli niż do Zayna.
- Miło mi to słyszeć – odpowiedziała mu kobieta, która wydawała się mieć słuch doskonały. Mimo iż była zajęta przyrządzaniem kolacji, nie umknęły jej uwadze słowa Irlandczyka. Odwróciła się w ich stronę i postawiła na stole talerze pełne kanapek różnego rodzaju.
- Jedzcie, proszę. Pozwólcie, że ja pozostanę przy herbacie. Nie przepadam za wieczornymi posiłkami – uśmiechnęła się i usiadła przy stole wraz nimi, przysuwając w swoją stronę cukiernicę.
Niall sięgnął po talerzyk dla siebie i zgarnął jedną z kanapek. Kilka sekund później zajadał z apetytem, rozkoszując się nie tylko smakiem białego sera ze szczypiorkiem, ale także tą krótką chwilą zwyczajnego, czystego szczęścia. Dawno się tak nie czuł. Uświadomił sobie, jak bardzo mu czegoś takiego brakowało.
Zayn bardziej rozważnie podszedł do sprawy. Wziął dwa talerzyki: jeden dla siebie, drugi natomiast postawił przed Jack. Przysunął kanapki  w jej stronę i nawiązał z nią kontakt wzrokowy.
- Którą chcesz? – zapytał. Jack spojrzała na jedzenie, jakby rzeczywiście ją to zainteresowało. Tiffany patrzyła uważnie na poczynania młodej dziewczyny. Ta dopiero po dwóch minutach ciszy, wyciągnęła wolno rękę i wybrała upatrzoną kanapkę, następnie kładąc ją na swój talerz.
- No, no – odezwała się kobieta. – To była szybka decyzja.
Zayn i Niall się uśmiechnęli.
- No tak, Jack do zdecydowanych i stanowczych osób raczej nie należy – odpowiedział Zayn, nakładając sobie kilka kanapek.
Jack podniosła głowę i spojrzała badawczo na bruneta. Wyglądała tak, jakby miała mu za złe to, co przed chwilą powiedział. Zayn omal się nie zakrztusił.
- Bez urazy, Jack. Serio, przepraszam, to tylko żarty – szybko dodał i przygarbił się, wlepiając spojrzenie w stół, jednak nadal lekko się uśmiechał.
Dalsza część kolacji minęła im w spokoju, przy akompaniamencie śmiechów i rozmów Tiffany, Niall’a i Zayna oraz tajemniczej ciszy Jack.

Stanowcza i zdecydowana, taka właśnie się stanie. Jack postanowiła dłużej nie zwlekać. Wzięła głęboki wdech i przeszła korytarzem swojej wyobraźni do pokoju, który do tej pory był zamknięty. Wyciągnęła klucz i otworzyła drzwi, na których wisiała tabliczka „zmiany”. Z zaciętym wyrazem twarzy otworzyła je. Musiała aż zmrużyć oczy, ponieważ światło, tkwiące tam do tej pory, rzuciło jaskrawy, mocny, ale przede wszystkim przyjemny blask na jej twarz.

- A to jest właśnie twój pokój – właścicielka domu, właśnie pokazywała Jack pomieszczenia, prowadząc ją wolno pod rękę. Mimo stanu w jakim znajdowała się dziewczyna, Tiffany to nie przeszkadzało, co zresztą przyjęła z ulgą. Wcześniej martwiła się trochę tą sytuacją, nie wiedziała, czy sobie poradzi. Znowu.
Tak, Tiffany Virgina Duff miała już doświadczenie z problemem zamknięcia się w sobie. Jej syn, teraz już trzydziestoletni niezależny podróżnik, w wieku 11 lat zaniemówił. Najgorsza była świadomość, że nie istniała żadna zdrowotna przeszkoda, uniemożliwiająca mu porozumiewanie się. Po prostu przestał mówić. Oczy zapiekły ją od samego myślenia o tej sprawie sprzed lat. Na szczęście na ich drodze stanęła wspaniała pani doktor, która wprowadziła rodzinę w zagadnienia chorób i zaburzeń psychicznych. Razem odnaleźli źródło odcięcia się od rzeczywistości Steven’a i zdołali odzyskać swojego syna. Kiedy więc zadzwoniła do niej Trisha, mama Zayna, nie potrafiła odmówić. Nawet jeśli miała wątpliwości, chciała jakoś pomóc. Chodząc tak teraz z Jack, czuła się jakby stał obok niej on, nie ta piękna, zagubiona dziewczyna, ale jej malutki synek, który swoimi błękitnymi oczami próbował wyrazić to, czego nie mógł powiedzieć. Więc kiedy pokazywała Jack pokój Steven’a, kilka łez spłynęło jej po pomarszczonych policzkach. Szybko je starła.
- Proszę, twoje łóżko – puściła jej ramię i pozwoliła, aby dziewczyna sama się rozejrzała po pokoju. Obserwowała jak Jack wolno podchodzi do ogromnego okna, zajmującego niemal jedną trzecią ściany, i przygląda się granatowi nieba, na którym jarzyły się pojedyncze plamki gwiazd, a w ich centrum rogalikowa postać Księżyca. Dziewczyna stała i patrzyła jak zaczarowana, w tym samym czasie Tiffany wyciągnęła z jednej z szuflad kilka rzeczy, które wcześniej przygotowała dla swojego specjalnego gościa. Podeszła do brunetki i położyła jej dłoń na ramieniu. Jack wzdrygnęła się i spojrzała na kobietę, stojącą obok, obserwującą niebo z oczami równie rozmarzonymi jak jej.
- Przygotowałam dla ciebie kilka małych podarunków, które, mam nadzieję, ci pomogą – zaczęła starsza pani. – Po pierwsze, słyszałam, że piszesz na kartkach to, co chcesz powiedzieć. Dla tego – tu zatrzymała się, by wybrać odpowiedni przedmiot. W prawej dłoni trzymała jaskrawoniebieski prostokąt wielkości zeszytu w formacie A4 w środku, którego był biały obszar, po bokach zaś miał kilka guzików. – Znikopis. Wiem, że to dla dzieci i rozumiem, że kolor nie jest najdelikatniejszy, ale myślę, że świetnie się nada, jeśli chciałabyś coś przekazać któremukolwiek z nas, ponieważ… - w tym momencie wyciągnęła z boku tabliczki przyczepiony do niej długopis i narysowała szlaczek. Po chwili przesunęła guzik obok i napis zniknął. – jak widzisz można szybko i sprawnie się nim posługiwać bez używania czegokolwiek innego. Jednak, gdybyś nie była przekonana do tego sposobu, kupiłam także kilka notesów oraz zapas ołówków i długopisów. – To mówiąc postawiła na parapecie kolejne rzeczy. – Co tu jeszcze mam… aha! Mój zapasowy telefon komórkowy. Ale to chyba akurat przekażę Zayn’owi, bo on ci to lepiej wytłumaczy i może przekona do jego używania. Naprawdę czułabym się o ciebie bezpieczniejsza z myślą, że wiesz, jak nas zaalarmować, jeśli coś złego by się działo. I ostatnią rzeczą, jaką pragnę ci teraz dać, jest ta płyta.
Aluminiowy krążek odbił mdłe światło żarówki w pokoju, a na jego powierzchni pojawiły się kolory tęczy. Kobieta trzymała go między palcami tak delikatnie i z namaszczeniem, jakby był czymś więcej niż tylko przedmiotem codziennego użytku.
- Pewnie zastanawiasz się teraz, co w niej jest takiego niezwykłego? Otóż, moja droga, masz przed sobą jedną z najcenniejszych pamiątek rodzinnych. Nagrany został na niej moment, w którym mój czternastoletni syn po trzech latach milczenia znowu się odezwał. A oto co chcę Ci teraz powiedzieć. Schowam tę płytę, ale ty masz do niej dostęp, kiedy tylko zapragniesz. Możesz do mnie nawet przyjść w nocy o trzeciej nad ranem, a ja wstanę i bez słowa puszczę ci to nagranie. Nie mam pojęcia, co teraz myślisz. Może ten pomysł wydaje się głupi i bezsensowny, a może nie. Wybór należy do ciebie, bo ja jestem gotowa ci udowodnić właśnie tym filmikiem, że wszystko, dosłownie wszystko jest możliwe. Mój Steven dużo mi  później opowiadał, co się z nim działo wciągu tych trzech lat i jestem pewna, że być może już niedługo i ty, jeśli tylko zechcesz, podzielisz się swoją historią ze swoimi bliskimi. To tyle, Jack. Dobranoc.

W pokoju jakby nagle światło przygasło. Lecz żarówka nadal świeciła tak samo jak przedtem. To po prostu Tiffany stąd wyszła.

***

Zayn wyszedł na zewnątrz i oparł się o drewnianą barierkę. Wyciągnął telefon z kieszeni i wybrał numer z listy kontaktów. Po dwóch sygnałach usłyszał, że ktoś odbiera połączenie.
- Mamo, nie wiedziałem, że syn pani Tiffany przeżył praktycznie to samo co Jack. Teraz rozumiem, czemu tak nalegałaś, żebyśmy przyjechali właśnie tutaj. Dziękuję.
- Od tego są matki, żeby się na coś przydawać. Tylko dzwoń do mnie i pamiętaj, żeby zdawać mi raporty, jeśli zdarzą się jakieś kolejne przełomy i sukcesy.
- Jasne, będę cię informował na bieżąco – obiecał. - Dlaczego nie powiedziałaś mi tego przed wyjazdem?
- Uważam, że o takich historiach powinno się dowiadywać z pierwszej ręki, od osób bezpośrednio w to zaangażowanych. Ja i tak nie potrafiłabym tego przekazać w sposób w jaki zrobiła to Tiffany. Mam rację? – zaśmiała się cicho.
Brunet westchnął.
- Pewnie masz, mamo. Rozumiem i jeszcze raz dzięki za wszystko. Pozdrów ode mnie całą rodzinę  - poprosił.
- Pozdrowię – zapewniła go kobieta.
- To dobranoc. Śpij dobrze – pożegnał się.
- Dobranoc i powodzenia. Przerwij w końcu to jej milczenie.
- Tak zrobię.

18. Rany

Zayn otrzymał ostatnie instrukcje i wskazówki, dotyczące postępowania z Jack i w końcu udało im się wejść do samochodu, gdzie za kierownicą czekał zwarty i gotowy Niall. Zdecydowali umieścić dziewczynę na tyłach pojazdu, żeby miała do dyspozycji całą wolną przestrzeń, natomiast brunet ulokował się na siedzeniu pasażera. Matka Josha stała w drzwiach do mieszkania, a on sam podszedł do samochodu i zastukał w szybkę, po czym uniósł kciuki do góry i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Będzie dobrze! – dotarł do nich jego stłumiony głos. Zayn pokiwał głową i też się uśmiechnął.
„Musi być dobrze” pomyślał.
Niall zasalutował prawą ręką, a następnie zapalił silnik samochodu.
- Jedziemy? – zapytał, jakby Zayn miałby nagle zmienić zdanie.
- Jedziemy – potwierdził przyjaciel i pomachał do dwójki na zewnątrz. Niall położył ręce na kierownicy i wcisnął pedał gazu. Zayn spojrzał w boczne lusterko, żeby sprawdzić jak trzyma się Jack. Dziewczyna ściskała pas, którym została przypięta i spoglądała nerwowo dookoła. W końcu skupiła wzrok na szybie, z której mogła oglądać mijane ulice.
- Cholera – odezwał się Zayn.
Niall spojrzał na niego zaniepokojony i uniósł brwi.
- Co jest?
- Poczułem ciężar odpowiedzialności, stary – odpowiedział mu brunet.
- Ach.
- Niall, mam jedną prośbę – blondyn znowu zerknął na towarzysza, a tamten cały się spiął.  – Nie odwracaj swojej idiotycznej głowy od drogi, kiedy prowadzisz! Masz patrzeć tam i tylko tam. Nie musisz mnie widzieć, kiedy rozmawiamy.
- Czy ja się odwracam? – zaśmiał się Irlandczyk i poklepał go uspokajająco po kolanie.
- Jesteś niepoważny – warknął Zayn.
- Nieprawda! – zawołał Niall i nałożył na nos okulary przeciwsłoneczne. – Potrafię być rozsądny, kiedy trzeba. No nie, Jack? – spojrzał na nią we wstecznym lusterku i wyszczerzył się w uśmiechu.
- Patrz na tę pieprzoną drogę! – krzyknął Zayn.
- Nic innego nie robię – zapewnił go tamten.
Jechali dopiero od czterech minut, a Zayn zdążył już co najmniej trzy razy pożałować, że zaangażował w to Nialla. Pozostawało mu mieć nadzieję, że los będzie im sprzyjał i uda im się dojechać w jednym kawałku na wyznaczone miejsce. 

Niall był osobą bardzo wesołą. To typ lekkoducha, który przeciętnie na jeden problem ma tysiąc powodów do uśmiechu. Jako że był duszą towarzystwa, zazwyczaj ludzie uwielbiali z nim przebywać, chyba, że akurat było się Zaynem, który nie marzył o niczym innych, jak o zaklejeniu taśmą ust przyjaciela. Zwłaszcza, że od dwudziestu dwóch minut Jack spała. I wolałby, żeby ten stan rzeczy się nie zmienił tylko dlatego, że Niall potrafił się naprawdę głośno śmiać. Naprawdę  g ł o ś n o. Z drugiej jednak strony, Zayn nie chciał być nieuprzejmy, zważywszy, że to właśnie ten zabawny Irlandczyk, rzucił wszystko i jechał z nim teraz do Goodwood, teoretycznie będąc w części odpowiedzialny za poczynania dziewczyny chorej psychicznie, której w zasadzie w ogóle nie znał. Pokręcone. Brunet w nagłym przebłysku olśnienia odkrył, że jest parszywym człowiekiem, który nie potrafi okazać wdzięczności. Jednak zaraz to uczucie minęło, kiedy usłyszał dławiącego się śmiechem przyjaciela. Kilka sekund później sytuacja okazała się jeszcze gorsza, bo Zayn zorientował się, że przez ten cały czas Niall nawet nie mówił do niego. Rozmawiał z kimś przez telefon, który trzymał przy uchu po swojej prawej stronie tak, że brunet nie zauważył tego wcześniej, ponieważ sam nie patrzył na towarzysza, a raczej przed siebie lub w boczne lusterko, skąd miał dobry widok na śpiącą Jack. Potarł nerwowo czoło na nowo poirytowany tym wszystkim.
- Niall? – odezwał się w końcu.
- Hm… czekaj chwilę – blondyn rzucił do telefonu. – Tak?
- Wiesz o ile zwiększa się prawdopodobieństwo wypadku, kiedy rozmawia się przez telefon?
- Oddzwonię później – rzucił do kogoś na drugiej linii i rozłączył się. – Zadowolony? – mruknął do Zayna. Ten skinął głową i odwrócił się w stronę Jack, której głowa podskakiwała w miarę, jak koła samochodu zmagały się z wyboistą drogą.
- Nawet mój własny ojciec jest bardziej wyluzowany od ciebie – narzekał blondyn.
- To świetnie.
- Żebyś wiedział – odparł Niall. – Człowieku, ty już nie jesteś normalny. No weź, nawet nie da się z tobą pożartować. To źle, tamto nie dobrze. Musisz odpuścić raz na jakiś czas. Myślę, że Jack nie potrzebuje, aż tyle opieki. Zwłaszcza, że to nie ty jesteś jej rodziną.
- Co ty tam wiesz – przerwał mu Zayn.
Niall rzucił mu jednosekundowe spojrzenie lub po prostu lekko przekrzywił głowę, bo przez ciemne okulary, nie można było dostrzec jego błękitnych oczu i stwierdzić, gdzie konkretnie patrzy chłopak. Blondyn prychnął i pogłośnił radio, które wcześniej szumiało sobie, nie zwracając niczyjej uwagi.
Pięć minut spędzili we względnej ciszy, kiedy nagle minęli tablicę z nazwą pewnej miejscowości, a Zayna nawiedziła straszliwa myśl.
- Niall?
- No co znowu? – jęknął tamten.
- Jesteś pewny, że dobrze jedziemy? – powiedział brunet i zaczął szukać mapy po schowkach.
- A nie? – przeraził się blondyn.
- A czy celowo minęliśmy Tonbridge, które z tego, co kojarzę, nie znajduje się na naszej trasie? – Zayn w końcu znalazł mapę i zaczął szukać miejsca, w którym się obecnie znajdowali.
Niall zlustrował wzrokiem okolice w poszukiwaniu miejsca, gdzie mógłby zjechać i się zatrzymać. W końcu takie znalazł, skręcił tam i zgasił silnik.
- Dawaj to – warknął Niall, wyrywając chłopakowi papier z rąk. Podrapał się po głowie, drugą ręką wygładzając mapę. Przeglądał ją przez chwilę, po czym zaklął.
- No to mamy opóźnienie? – odezwał się Malik.
- Trochę mamy.
Obydwaj równocześnie spojrzeli na śpiącą dziewczynę z tyłu samochodu.
- Jest bardzo źle? – dopytywał się Zayn.
- Nie, ale muszę zmienić trasę. Damy radę.
I wtedy Jack się obudziła.

Śniło jej się, że była wolna. Zupełnie lekka bez tych wszystkich ograniczeń. Jakby dotąd trzymała w sercu worek pełen kamieni, a ktoś w końcu go usunął. Mogła latać, śpiewać, śmiać się na głos, płakać, marzyć, tańczyć, reagować na prawdziwy świat.
Śnili jej się oni, rodzice. Byli ubrani tak, jak zazwyczaj. Mieli uśmiechy na twarzach. Wszystko było w porządku. Podeszła do nich, chciała coś powiedzieć. Patrzyli w stronę, z której szła, ale jej nie widzieli. Machała do nich rękami, jednak nie reagowali w żaden sposób. Tata położył rękę na ramieniu mamy i odwrócili się do niej plecami. Wtedy Jack zatrzymała się i krzyknęła z przerażenia. Rodzice byli przeżarci przez kwas. Z ich pleców lała się jeszcze krew, koszule z przodu nietknięte, z tyłu były tylko strzępkami. W niektórych miejscach na ich nogach można było dostrzec kości. Zaczęła krzyczeć, a gdy już gardło nie pozwalało na nic innego, płakała, aż poczuła jak drży na całym ciele. To kłamstwo - pomyślała. - To nie jest ich śmierć.
Śnił jej się Zayn. Przyszedł do niej, kiedy rodzice odeszli. Siedziała ze zwieszoną głową. Wyciągnął rękę, aby pomóc jej wstać, jednak ona to zignorowała. Wtedy usiadł obok niej i położył rękę na ramieniu Jack, dokładnie w ten sam sposób, w jaki zrobił to wcześniej tata dziewczyny. Chłopak uśmiechnął się. Nagle ogarnęło ją dziwne, straszliwe przeczucie. Przekrzywiła głowę, starając się spojrzeć na plecy Zayna. Natychmiast zerwała się na równe nogi i zakryła usta dłonią. Chłopak miał już kilka dziur w ubraniu i głębiej w ciele, które z każdą sekundą stawały się większe i większe. Dotknęła swojego tułowia i zrobiło jej się niedobrze, czując krew, wylewającą się z małego otworu, który nie dawno musiał wytworzyć się na jej plecach. Zaczęła biec, jak najdalej od chłopaka i od samej siebie. Jak uciec od samej siebie? Nie da się uciec od samej siebie.
- Zaczekaj! Dokąd biegniesz? – usłyszała za sobą głos bruneta, który zaczął ją gonić. Przyspieszyła, jednak wydało jej się to daremne. On był o wiele szybszy. Złapał ją za łokieć i przytrzymał. Starała się  mu wyrwać. Jednak on był o wiele silniejszy. Wszystko w nim było lepsze od niej. Dlaczego więc też miał te rany?
- Nie wiesz, że każdy to ma? – wskazał za siebie. Mówił, nie odrywając od niej spojrzenia. Chciał ją prześwietlić. – Nikt nie lubi patrzeć na swoje błędy, ale każdy je ma. Staramy się je ukryć w miejscach, na które rzadko patrzymy. Jednak, jeśli ktoś pójdzie za tobą, prędzej, czy później je zauważy. I wtedy odkryje, że nie tylko on je popełniał. Ludzie mają do tego prawo. Sęk w tym, żeby przezwyciężysz obrzydzenie, które nami targa, kiedy dostrzegamy wady u innych ludzi. Brzydzisz się mnie, Jack?
- Tak – dziewczyna wyznała cicho i odwróciła wzrok.
- Rozumiem – spuścił głowę i odwrócił się, żeby odejść. Jack nie patrzyła, bo jego błędy nadal krwawiły.
- A ty się mnie brzydzisz? – zapytała i dostrzegła, że na jej nogach z przodu, pojawiają się czerwone plamy. Wyglądała przerażająco. Musiała wzbudzać odrazę.
- Nie mógłbym.
Obudziła się.

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy i zaczęła szybko oddychać. Poczuła pasy bezpieczeństwa, które blokowały jej ruchu. Chwyciła je mocno i zaczęła naciągać. Wyglądała na kompletnie zdezorientowaną i przerażoną. Niall i Zayn spojrzeli na siebie. W ich oczach odbił się lęk. Nie wiedzieli jak zareagować. Pierwszy z samochodu wyskoczył brunet. Otworzył drzwi od strony Jack, wsunął się do połowy i odpiął pasy, które ją trzymały. Dziewczyna zaczęła wymachiwać rękami, jakby się topiła. W końcu uchwyciła się mocno koszulki Zayna i nie chciała puścić. Niall otworzył drzwi z drugiej strony i stali tak między nią, nie wiedząc, co dalej.
- Cholera – jęknął Zayn.
- No – przyznał blondyn. – Co robimy?
- Wyprowadzamy ją na świeże powietrze. Okej?
- Okej.
- Okej.
Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Jack nie chciała puścić Zayna, przez co temu trudno było wykonać jakikolwiek ruch, nie ciągnąc przy tym dziewczyny. W końcu objął ją w pasie i wyniósł na zewnątrz samochodu. Postawił dziewczynę na ziemi i przytrzymywał przez chwilę w obawie, że gdy tylko ją puści, upadnie. Niall stał obok, gotowy w każdej chwili pomóc przyjacielowi. Mimo że dzień był w miarę słoneczny, Jack cała się trzęsła.
- Zimno jej? – zapytał Irlandczyk.
- A skąd ja mam to wiedzieć? Weź jej walizkę i poszukaj jakiegoś swetra lub kurtki – odpowiedział Zayn.
Niall zastosował się do polecenia i otworzył bagażnik w poszukiwaniu odpowiedniego ubrania. Tymczasem drugi z chłopaków zastanawiał się, co ma począć z wyprowadzoną z równowagi Jack.
- Spokojnie, spokojnie – odezwał się łagodnym głosem i położył rękę na jej głowie. Brunetka uniosła podbródek i spojrzała na jego twarz. – No już, przecież nic się nie stało.
Zacisnęła mocniej palce na jego przedramieniu. I może to był tylko wymysł wyobraźni chłopaka, ale wydawało mu się, że Jack skinęła głową, jakby zgadzając się z jego słowami.
Przyciągnął ją bliżej siebie, jedną ręką nadal podtrzymując jej głowę.
- Poradzimy sobie – powiedział i nie wiedział, które z nich bardziej potrzebowało tego zapewnienia.
Nagle poczuł jak ręce dziewczyny dotykają jego pleców. Znieruchomiał, zdziwiony jej reakcją. Nie wyglądało to na odwzajemnienie uścisku. Zdawało się raczej, jakby czegoś szukała. Po chwili przestała, chyba nie znalazła. Zaczęła się wiercić, więc odsunął się od niej. Rozejrzała się dookoła i zatrzymała swój wzrok na blondynie, który nadal przeglądał zawartość walizek. Podeszła w jego stronę i stanęła kilka centymetrów przed nim. Nie patrzyła ani na to, co robi, ani na jego twarz. Wpatrywała się jedynie w jego plecy. Niall odwrócił się zdezorientowany. Jego mina wyrażała autentyczne zdumienie i skonsternowanie.
- Zayn, powinienem coś zrobić? – zapytał niepewnie.
- Gdybym to ja wiedział. – Brunet podrapał się po głowie, zastanawiając się, o co też może chodzić Jack. Jednak dziewczyna zrobiła krok w tył i znowu spojrzała na Zayna.
Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
Widocznie była zadowolona z tego, co zobaczyła.

***

- Powiedz mi, jak to jest? – odezwał się Niall. Teoretycznie zostało im jeszcze pół godziny drogi do celu. Przez poprzednią godzinę praktycznie żadne z nich się nie odzywało. W przypadku Jack, to było oczywiste. Jednak jeśli chodzi o Nialla, Zayn był zaskoczony. Widocznie dziwne zachowanie dziewczyny zmieszało go do tego stopnia, że dopiero teraz wrócił do pełnej świadomości.
- Jak to jest, co?
- Jak to jest kochać kogoś takiego jak Jack? – Policzki Nialla natychmiast stały się czerwone. Uparcie patrzył przed siebie, żałując, że zadał tak głupie, osobiste pytanie.
Zayn zerknął na niego, a potem na Jack, która obserwowała co chwila zmieniający się krajobraz.
W końcu wzruszył ramionami i po prostu się uśmiechnął.
- To najbardziej pokręcona rzecz w moim życiu. 

  

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

Dziekuję wszystkim, którzy cierpliwie czekali na ten rozdział. Mam nadzieję, że było warto :)

A.